Jan
tak , opuszczony budynek i pewnie kamer też tam nie ma .
Taka jest prawda.
Od ponad 10-ciu lat nie ma mroźnych zim, a budowlańcy podczas remontu drogi nr 22 wykazują katastrofalną…
gosc
i czyja wina? jaka była prędkość?
Goluś
A czym Starostwo zachęca?
Ali
Rakieta
W efektywnej nauce języka obcego liczy się nie tylko umiejętność czynnego posługiwania językiem, ale też znajomość zasad gramatyki i składni. Te niedoceniane przez wielu dziedziny rzutują na poprawność i swobodę poruszania się w bądź co bądź obcym środowisku, innego niż rodzimy, języka. Dziedzina nauki zajmująca się tymi zagadnieniami to językoznawstwo, lub inaczej lingwistyka. W sferze jej zainteresowania pozostaje lingwistyka, fonetyka, słownictwo, słowotwórstwo, semantyka. Jeszcze kilkadziesiąt lat temu językoznawcy cenieni byli głównie w środowisku naukowym, obecnie przenikają nawet do głównego nurtu kultury. Teza ta brzmi być może niezbyt prawdopodobnie, ale aby ją uwiarygodnić, wystarczy powołać się na osobę profesora Jana Miodka.
- Charyzma, nieprzeciętna osobowość i interesujący sposób przedstawiania niuansów języka polskiego, zagwarantowały mu trwałe miejsce w świadomości Polaków. Jeśli przyjąć, że mainstream to coś zrozumiałego i akceptowanego masowo, to prof. Miodek z pewnością należy do takich szanowanych postaci głównego nurtu, choć prawdopodobnie, gdy zaczynał swoją przygodę z telewizją, nie liczył na tak dużą popularność. Przez ponad 20 lat wrocławski językoznawca prowadził audycję telewizyjną pt. „Ojczyzna polszczyzna”. Ten właśnie program spowodował wzrost zainteresowania osobą profesora. W swoich programach w charakterystyczny sposób tłumaczył pochodzenie wielu wyrazów, ich odmianę, a nawet znaczenie. Gestykulacja, interesujące anegdoty z własnego życia i specyficzny sposób prowadzenia narracji przysporzyły profesorowi Miodkowi wielu fanów. Powszechnie uznawany jest on za osobę budzącą sympatię i niekwestionowany autorytet w dziedzinie językoznawstwa. Swoją przygodę z popularyzowaniem języka polskiego rozpoczął już pod koniec lat 60. kiedy to rozpoczął współpracę z dziennikiem „Słowo polskie”. Prawdziwą popularność przyniosła mu telewizja, a obecnie z powodzeniem porusza się w środowisku internetu. Warto wspomnieć, że program „Ojczyzna polszczyzna” nadawany był przez blisko trzy dekady. Profesor występował też w programie pt. „Słownik polsko@polski”. Obecnie, jak wspomnieliśmy, profesora spotkać można w internecie. Czym jest Językoznawstwo na stronie Wikipedii.
- Innym bardzo znanym polskim językoznawcą jest profesor Jerzy Bralczyk, wykładowca na Uniwersytecie Warszawskim i w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie. Od wielu lat profesor zasiada w Polskiej Akademii Nauk i Rady Języka Polskiego, jest też członkiem Polskiego Towarzystwa Językoznawczego oraz Rady Etyki i Ładu Informacyjnego. W uznaniu zasług dla propagowania kultury języka polskiego został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Główną dziedziną zainteresowań profesora pozostaje język reklamy, polityki i szeroko pojętych mediów. Prof. prowadzi bloga, występuje w radiowej audycji „Słowo o słowie” i programach telewizyjnych, odpowiada też na pytania z zakresu językoznawstwa za pośrednictwem internetu. Aktywnie, na łamach prasy i za pośrednictwem innych środków masowego przekazu, komentuje aktualną kondycję sceny politycznej i odnosi się do aktualnych wydarzeń. Obok profesora Miodka jest najbardziej rozpoznawalnym obecnie językoznawcą. Przez prasę bulwarową nazywany bywa nawet profesorem-celebrytą.
- Skoro już wspomnieliśmy o Radzie Języka Polskiego, to nie sposób pominąć jej znaczenie dla czystości, poprawnej formy, a także rozwoju języka polskiego w przestrzeni publicznej. Rada upowszechnia wiedzę o języku, popularyzuje poprawność jego używania, ale także opiniuje nazwy nowych produktów, czy rozstrzyga wszelkie wątpliwości związane z językiem. Od szesnastu lat przewodniczy jej prof. Andrzej Markowski. Profesor zasiada w wielu komisjach, jest też dyrektorem Instytutu Języka Polskiego UW. Zawodowo zajmuje się pracą dydaktyczną, ale też popularyzacją języka polskiego. Opublikował wiele prac naukowych, a także słowników i podręczników. Najbardziej znany z nich to „Poradnik językowy”. Profesor obecny jest także w mediach, zwłaszcza w radiu, najpierw była to radiowa Trójka, a obecnie Program Pierwszy, czyli popularna Jedynka, gdzie współprowadzi Dzień Dobrej Polszczyzny. Nie każdy może wie, ale to właśnie profesor Markowski tworzy tekst Ogólnopolskiego Dyktanda, które zainicjowała Krystyna Bochenek.
- Językoznawstwo zajmuje się jednak nie tylko poprawną, literacką wręcz polszczyzną, ale też żywym językiem, wszak jedną z jego dziedzin pozostaje też słowotwórstwo. Na fali słowotwórstwa powstają także wulgaryzmy, obecne co prawda w języku zawsze, ale zazwyczaj wstydliwie pomijane, jeśli chodzi o usystematyzowaną wiedzę o języku. Ten stan rzeczy zmienia się jednak, do czego przyczyniło się kilka znaczących postaci. Pierwsze z nich to dyrektor Instytutu Języka Polskiego na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika, prof. Maciej Grochowski. Opublikował on pracę naukową poświęconą wulgaryzmom, podaje Marek z Preply, nauczyciel udzielający korepetycji z angielskiego w Gdańsku od ponad 5 lat. Na podstawie materiałów o języku ulicy przygotowywał artykuły i referaty, a w 1995 r. wydał nawet „Słownik polskich przekleństw i wulgaryzmów”. Książka zyskała niezwykłą popularność i była kilka razy wznawiana. Aktywność profesora rzecz jasna nie ogranicza się do badania wulgaryzmów w mowie potocznej. Przewodniczy on Komitetowi Językoznawstwa PAN, należy do Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, jest członkiem komisji językowych i autorem wielu publikacji dotyczących semantyki. Jednakże w powszechnej świadomości najbardziej rozpoznawalny stał się dzięki słownikowi przekleństw. Na kanwie tej publikacji powstał z kolei „Słownik polszczyzny potocznej”, opracowany przez dwóch językoznawców z Wrocławia. Przygotowali go w 2000 r. Janusz Anusiewicz i Jacek Skawiński. Janusz Anusiewicz badał głównie związki między językiem a kulturą, przez kilka lat był kierownikiem Zakładu Współczesnego Języka Polskiego UW. Pozostając jeszcze w klimacie kontrowersji wokół wulgaryzmów, nie sposób pominąć innych badaczy języka, którzy mieli swój wkład w tę dziedzinę językoznawstwa. Byli to prof. Edward Polański, redaktor „Wielkiego słownika ortograficznego PWN”, w którym znalazło się wiele wyrazów uznawanych za wulgarne i Ludwik Stomma, autor „Słownika polskich wyzwisk, inwektyw i określeń pejoratywnych”.
- Na zakończenie artykułu o największych polskich językoznawcach nie sposób nie wspomnieć o Ludwiku Zamenhofie, który zyskał popularność na skalę światową. Z zawodu był lekarzem okulistą, ale sławę przyniosło mu dokonanie z dziedziny lingwistyki. Stworzył mianowicie międzynarodowy język esperanto. Ludwik Zamenhof pochodził z Białegostoku, urodził się w połowie XIX wieku, a zmarł w 1917 roku. Z racji pochodzenia z miasta, które w ówczesnym czasie było prawdziwym tyglem narodowościowym obracał się wśród przedstawicieli wielu kultur i w naturalny sposób opanował kilka języków. Znał rosyjski, niemiecki, francuski, angielski, a nawet łacinę, grekę, które w tamtych czasach były językami powszechnie wykładanymi w szkołach. Bez wątpienia Zamenhof był idealistą, wierzył, czego dowodził w swoich pracach, że nieporozumienia i konflikty między ludźmi i narodami wynikają z nieznajomości języków, co skutkuje problemami w komunikacji. Barierę językową uznawał za przyczynę sporów. By ułatwić ludzkości dialog, stworzył wspólny język – esperanto, a właściwie Lingvo Internacia. Pierwszy podręcznik do nauki tego języka powstał w 1887 roku. Dziś uczą się tego języka tysiące osób, istnieją liczne publikacje, istnieje nawet internetowe radio nadające programy w tym języku.
- Inną wybitną postacią tego okresu był Baudouin de Courtenay Jan Ignacy Niecisław, urodziny w 1845 r. w Radzyminie. Profesor uznawany jest za twórcę kazańskiej szkoły w polskiej lingwistyce i prekursora praskiej szkoły fonologicznej. Napisał ponad 300 prac naukowych z dziedziny językoznawstwa.
