W związku z tym, że często mylą Państwo rowy przydrożne z melioracyjnymi, chcemy przybliżyć temat i opisać różnice pomiędzy obydwoma zagadnieniami oraz wskazać instytucje do których należy obowiązek ich konserwacji.

Rowy przydrożne

Rowy przydrożne (przytorowe) ciągną się wzdłuż dróg, po jednej lub obu stronach. Zbierają wodę z nawierzchni lub nie dopuszczają do jej zalania wodą deszczową z wyżej położonego terenu. Dlatego ich profil jest nierówny i zmienny, zależny od otoczenia drogi. Są też mocno pochylone po to, aby dostającą się do nich wodę szybko odprowadzić dalej i nie dopuścić do rozmoknięcia i osłabienia wytrzymałości nasypu drogowego. Dlatego woda w nich znajduje się najczęściej tylko bezpośrednio po deszczu. Z tego samego powodu prawie na całej długości porasta je normalna roślinność lądowa. W ujęciu ekologicznym rów przydrożny powinien być tak przygotowany, aby nie odprowadzał wody pełnej zanieczyszczeń komunikacyjnych, lecz ją zatrzymywał. Zanieczyszczenia w stagnującej wodzie podlegać będą wtedy naturalnemu filtrowaniu i wchłanianiu przez roślinność poboczy. Wodę z rowów przydrożnych można też skierować do oczyszczalni ścieków. Rowy przydrożne należą do zarządcy drogi czyli na podstawie przepisów ustawy o drogach publicznych zarządcami dróg jest Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad - w odniesieniu do dróg krajowych, Zarząd Województwa - dla dróg wojewódzkich, Zarząd Powiatu - dla dróg powiatowych oraz Wójt (Burmistrz, Prezydent Miasta) dla dróg gminnych.

Rowy melioracyjne

Rowy melioracyjne najczęściej służą do odwadniania meliorowanego terenu. Często jednak budowane są tak, aby w razie suszy miały także możliwość czasowego nawadniania otaczającego terenu. Pozwalają na to specjalne progi (betonowe, drewniane, kamienne), bystrza oraz zastawki, odcinające odpływ wody i utrzymujące odpowiedni jej poziom. Początek rowom melioracyjnym dają ciągi rurek (drenów) zakopane pod powierzchnią pól ornych co kilka-kilkanaście metrów od siebie i uchodzące do otwartych rowów melioracyjnych. Rowy kopane są ze spadkiem a na przekroju poprzecznym najczęściej mają kształt trapezowy. Nachylenie skarp zależy od rodzaju gruntu i potrzebnej głębokości. Głębokość rowów wynosi od ok. 0,6 m do 1,5 m; natomiast szerokość dna w zależności od ilości prowadzonej wody, waha się w granicach 0,5 do 2,5 m. Przy silniejszym przepływie, dolną część skarp umacnia się faszyną. Zazwyczaj jednak wystarcza zabezpieczenie darnią. Jeżeli rów melioracyjny jest objęty działalnością spółki wodnej - wówczas utrzymanie rowu jest powinnością naszej spółki.